Ligt het aan de Corona-crisis of zijn er andere redenen waarom we tegenwoordig zoveel mooie Italiaanse dingen voorgeschoteld krijgen? De ongebreidelde ontdekkingsdrang van de mensen bij het Utrechtse Xango Music misschien? In elk geval is het zo, dat ze daar in de voorbije maanden twee heerlijke labels in hun portefeuille hebben zitten, -Radici Music en Alfa Projects- dankzij welke we, weliswaar met enkele Corona-maanden vertraging, een pak dingen leerden kennen die ons de moeite van het voorstellen waard lijken. Toegegeven, dat heeft ook een beetje maken met de Italië-fascinatie van ondergetekende, maar het gaat er mij vooral om dat ik dingen met u wil delen, waarover u anders wellicht nooit gehoord zou hebben, terwijl de muzikant(e) en zijn/haar muziek de moeite van het beluisteren alleszins waard is. Ik wijs met de regelmaat van een klok op de mooie term waarmee de Italianen hun liedjeszangers omschrijven: “cantautori”, zanger-schrijver, een ruim begrip, dat onderdak biedt aan veel facetten van het muziekbedrijf.

Ik het geval van Giovanni Battaglino -zeker niet te verwarren met de bijna-gelijknamige wielrenner- lijkt het een verhaal van “de appel valt niet ver van de boom”: in zijn thuisstad Turijn was zijn mama in de jaren ’50 vaste zangeres in het Teatro Sociale di Pinerolo, zowat iedereen in zijn familie speelt minstens één instrument en zelf leerde hij piano spelen bij zijn nicht Luisa, die op haar beurt de kleindochter is van de beroemde bas-zanger Italo Tajo, die zowat alle grote opera’s van Mozart en Rossini zong. Enige erfelijke voorbestemming speelde dus zeker een rol, maar kleine Giovanni ging ook echt muziek studeren: piano, zang, notenleer..hij doorliep het allemaal, intussen ook nog een diploma als klanktechnicus behalend.

In de jaren ’90 kon je hem al aan het werk horen bij Malecorde, een band die zich vooral toelegde op het repertoire van de grote Fabrizio de Andre, de man die Cohen, Dylan en Brassens voor Italianen toegankelijk maakte. Voor Giovanni mondde dat uit in het project “Vietraverse”, waarmee hij in Parijs deelnam aan de Tremplin Brassens -ze hadden net een plaat gemaakt met als titel “95% Brassens”. Die wedstrijd wonnen ze ook, waarna de wegen van de leden scheidden: een deel ging zich wijden aan opzoekingswerk rond oude melodieën van de Piemont en Giovanni ging solo. Een project-annex-theatertoer “Canzone dell’Eroe Quotidiano” was er het resultaat van en vanaf midden 2018 begin Giovanni te werken aan deze “Alla Porta dei Sogni”, die je als zijn eerste soloplaat mag noemen.

Met de hulp van een hele batterij (ruim twintig) bevriende muzikanten werkt Battaglino zich door een dozijn zelf (mee)geschreven liederen, waarin hij laat horen dat hij zich zowel in folk, klassiek, rock als jazz thuisvoelt. Het doel was te proberen omschrijven wat een mens allemaal (al dan niet echt) in de fase die zich tussen slapen en waken bevindt: toverlantaarns, al dan niet echte schorpioenen, bloemenkransen en druiventrossen, en de onvermijdelijke mama bevolken deze droomwereld, die een geweldige zanger laat horen, die ook nog gitaar speelt en een heel divers pakket van stijlen en genres blijkt te beheersen.

Enige kennis van het Italiaans is aanbevolen, al kun je ook perfect van deze fijne, wat dromerige plaat genieten zonder woordenboek op schoot: er wordt namelijk heel knap gemusiceerd, de arrangementen doen je naar de live-versie verlangen en de songs op zich zitten muzikaal al even straf in elkaar, als de grafische kant van het inlegboekje verzorgd is. Heel fijne her)ontdekking van een heel getalenteerde kerel!

(Dani Heyvaert)